خدا نگهدار ای مظلوم ترین فصل ها

ما را ببخش که سرمایت را دیدیم ،پاکی و سپیدیت را نه.

دلگیری،می دانم...یک رنگیت را ارج ننهادیم و غرق چند رنگی بهار شدیم.

ما انسانها همینیم

یک رنگها را دوست نداریم،مبهوت و غرق رنگهای پر ریا می شویم.

ما راببخش

ندانستیم آب رنگ، نقاشی بهاررا از قطرات برف و باران تو توان کشیدن دارد.

ما راببخش

عطر گل  یخ را که عطر آگین وجود توست فراموش کردیم.

خدا نگه دار فصل تنهای من میدانم سال دیگر می آیی

بعد از اشک ریزان پاییز...

به پیشواز نه عیدی داری و نه عیدانه ای

ما را ببخش

که ندانستیم

اگر هیزمی روشن می کند گرمایی را در خانه مان

این گرما مدیون حضور توست

آدم برفی مهربان با تو معنا می گیرد،

آغوش گرم، با تو تصویر میشود...